Σοφία aka Η κόκκινη Σόνια

Η Σοφία είναι μια παλιά ιστορία απο μια εποχή ανέμελων καβαλάρηδων και γυναικών στις απαρχές της σύγχρονης σεξουαλικής απελευθέρωσης.Μια αμαζόνα που ήξερε πως να παίρνει αυτό που είχε κατα νού και την κρατούσε άγρυπνη τις νύχτες.
Η Σοφία με βρήκε αυτή.Εψαξε,ρώτησε,αποφάσισε,έπραξε.Κινητό τότε ήταν μια πραγματική πολυτέλεια για ματσωμένους,για ψώνια,για νταλαβεριτζήδες για λίγους εν ολίγοις.Ευτυχώς είχε ο φίλος μου ο Γιώργης -απο τη δεύτερη κατηγορία- και με καλούσε εκεί όταν είχε σεκλέτια καθώς ο άντρας της ναυτικός έλειπε και ένιωθε μοναξιά.
Στην αρχή αναγνωριστικές βόλτες,διακριτικές εξόδους,συγκρατημένη αισιοδοξία.Βλέπετε μου έριχνε και δέκα χρόνια,είχε και μια μικρή κόρη,μη την πάρει και κανένα μάτι και έχει να λέει η γειτονιά.Οι περισσότεροι θα την περνούσαν για μάνα μου,οι πιο έμπειροι που θα κοβε το μάτι τους θα καταλάβαιναν.Μισή ντροπή δική τους.
Δε θα ξεχάσω όμως τη πρώτη φορά που πήγα σπίτι της,στην καυτή της έδρα.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον αγώνα έπος του ΠΑΟ με τον Άγιαξ και το διπλό στο Άμστερνταμ.Πάνω στην έκσταση του κατορθώματος,χτυπάει το κινητό του Γιώργη ο οποίος φανερά εκνευρισμένος μου το πασάρει ως συνήθως.Τι σκατά το πληρώνω θα πέρναγε απο το μυαλό του υποθέτω,να ναι καλά κι ας έχω να τον δώ χρόνια τώρα.
-Πες μου οτι θα έρθεις να σε δώ,σύντομα όμως.Δεν αισθάνομαι πολύ καλά σήμερα,φοβάμαι να μείνω μόνη μου λέει κοφτά.Έρχομαι της λέω μην ανησυχείς,βολέψου όσο πιο άνετα γίνεται μέχρι τότε,για λίγο μόνο,λέω κλείνω,χαιρετώ,χαμογελάω βαλλώμενος απο παντού με βρισίδια.
Χμμ δύσκολη ώρα,παίρνω στη ζούλα το αυτοκίνητο του πατέρα μου και ξεκινώ.Είχα μια αναταραχή να πω την αλήθεια για οτιδήποτε θα μπορούσε να πάει στραβά και για οποιοδήποτε λόγο.
Ανοίγωντας μου την πόρτα,εισπράττω σαν εικόνα την προτροπή να αισθανθεί λίγο άνετα που της έδωσα.
Είχε χτυπήσει κανα 2-3 ποτηράκια ουίσκι,Κοντολάζος να παίζει στο μπακγκράουντ,αυτή με μπλουζάκι βεραμάν αμάνικο με τους βύζους στη φόρα,κυλοτάκι μαύρο δαντελωτό και ξυπόλητη.

Συνεχίζεται